وبلاگ شخصی احمدرضا محمدیان

حکایت من حکایت کسی است که عاشق دریا بود اما قایق نداشت... دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت... حکایت کسی است که زجر کشید اما ضجه نزد... زخم داشت و ننالید... گریه کرد اما اشک نریخت... حکایت من حکایت چوپان بی گله و ساربان بی شتر است! حکایت کسی است که پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا همه صداها را بشنود! من در سرزمینی زندگی میکنم که در آن دویدن حق کسانی است ک نمیرسند و رسیدن حق کسانی است که نمیدوند . اینجا زمین است با رسم عجیب ادم هایش... اینجا گم که میشوی به جای انکه دنبالت بگردند... فراموشت میکنند!همه روی قلبشان مینویسند شکستنیست مراقب باشید اما من مینویسم شکسته است راحت باشید . بیست و چند سال گفتم و خندیدم و خنداندم .. همیشه آدم سر خوش توی جمع بودم ، انگشت ها رو به من : ( خوش به حالش ، چقدر می خندد و شاده ) اما در کنج تنهایی هایم ، بغض هایم را چال می کردم ، درد هایم را در یک دفتر با خودکار سیاه نوشتم ... خاطره های خودم را با رقصاندن کلمات باز گو کردم ، خواندند و گفتند : چه شعر تلخ و قشنگی ...!! خم به ابرو نیاوردم ، تب کردند و برایشان مردم ، خودم نبودم و یادشان بودم ، با تو خندیدم و تنها گریه کردم ... این را از من داشته باش : آنهایی که بلند می خندد ، بی صدا گریه می کنند ....! ازتون میخوام که سعی کنید این جملات رو در زندگیتون پیاده کنید ... سعی کنید از تجربه های دیگران استفاده کنید، نه اینکه خودتون تجربه کنید زندگی به تلاشهایتان پاسخ میدهد نه به بهانه هایتان...من این مطالب رو مینویسم که دردتون بیاد و به دردتون بخوره،نه اینکه خوشتون بیاد و به دردتون نخوره،جمله زیبا مهم نیست جمله باید معنی داشته باشه، معنی که داشته باشه خود به خود زیبا جلوه میکنه...از حضور همتون ممنونم ......